"Władysław" część I

Każdego maja do wioski przyjeżdżali handlarze. U nas, w Mal, odpoczywali po długiej drodze i regenerowali siły przed dalszą wyprawą do miasta. Byli wśród nich starzy i młodzi, tacy, którzy znali już świat i ci, którzy dopiero zaczynali swą przygodę.
Kiedy przybyli do nas tamtego maja, roku 1205, był wśród nich młody chłopak. Przystojny i silny jak na swój wiek. Był starszy ode mnie, w wieku mojej siostry - Józefy Eleonory. Przez długi czas zalecał się do niej. Proponował, że pomoże jej zbierać zioła, prawił komplementy, opowiadał o dworze królewskim, na którym kiedyś pracował. Józefa nie zwracała jednak na niego uwagi. Była zakochana w Kazimierzu, choć doskonale wiedziała, że różnica pochodzenia i wieku nie mogła ich złączyć. Po za tym Stanisława - najmądrzejsza kobieta we wsi - powiadała, że jest on poganinem i każdego wieczoru wysławia zachodzące słońce.
Ojciec opowiadał, że to jeden z najgorszych łotrów, że nie wie co to sumienie i opowiada kobietom we wsi o tym swoim kulcie słońca. Był zły, bo Józefa poszła kiedyś zbierać zioła w gorsze miejsce, gdzie nie kwitły tak obficie jak nad Jeziorem Łez, tylko po to by popatrzeć jak Kazimierz wysławia słońce. Prosiłam ją by opowiedziała mi jak to wyglądała, ale ona milczała - ojciec zabronił jej mówić o tym co robił ten łotr.
Kobiety we wsi zauroczone były młodzieńcem zalecającym się do Józefy Eleonory. Ją nazwały niewdzięczną i głupią. Tylko stara Maria stała po jej stronie twierdząc, że "Serce nie sługa i bądzi ulicami uczuć". Zawsze mówiła bardzo górnolotnie i niezrozumiale. Mimo to wszyscy słuchali jej rad. W końcu docinki na temat Józefy ucichły, choć miny kobiet zdradzały jedno - nadal plotkują i ją obmawiają.
Handlarze byli u nas już drugi tydzień. Nie spiedzyło im się do miasta, bo tego roku wyjechali szybciej niż zazwyczaj a ich droga została skrócona o pobliskie miasteczko - Pelo. Do miasta przybyć mieli dopiero we wrześniu, zabawić tam dwa miesiące i na zimę znów wyruszyć w trasę.
Tego dnia zorganizowaliśmy ognisko. Honorowe miejsce zajął Władysław, owy przystojny młodzieniec, tuż koło niego usiadłam ja. Kobiety twierdziły, że jak na swój wiek świetnie gotuję, piorę i szyję. Zostałam wybrana. Chciały, by ktoś z ich wsi wyszedł za mąż za bywalca pałacy. Podróżnicy opowiadali o swym ciężkim życiu, o tym jak nie zawsze chciano ich gościć, o tym jak kiedyś zaatakował ich lis. Po wspaniałych opowieściach ruszyliśmy z pochodniami nad jezioro. Tańczyliśmy nad nim, dziewczęta robiły wianki, zabawa trwała do późnych godzin nocnych, a mi cały czas towarzyszył Władysław.

Bardzo ładnie napisane.

odbiłaś od zwyczju pisania o XX / XXI wieku. Napisałaś coś o XIII, a czyta się równie dobrze (a nawet lepiej Smile

)

zwróciłaś uwagę na to, że w tamtych czasach używano innych imion, inaczej się bawiono i wyrażało sympatię, inaczej się myślało.

wyraźnie zaznaczyłaś wątek Władysława, choć tkwi on w oddali. Bardzo ciekawie. Trudno jest napisać o głównym bohaterze wspominając o nim raz czy dwa. Ty ukazałaś, że jest to postać spokojna, cicha i opanowana, a zarazem, jak na tamte czasy, posiada ogładę.

znalazło się troszkę literówek, ale nie jest to poważny błąd

Czyli:
Praca bardzo mi się spodobała Smile

Oby na twórczości ukazywały się tylko takie prace Smile

Bardzo mi miło, ze tak to skomentowałaś Smile

Do pracy przymierzałam się już długi czas - imiona rzeczywiście skrupulatnie dobierałam, data nie jest przypadkowa Smile

Dziękuję za ocenę Smile

I proszę o następne Smile

sięgnęłaś po temat odmienny od tych normalnych problemów XXI wieku. Ukazałaś XIII wiek, o którym masz pojęcie. Gratuluję Smile

nie eksperymentowałaś z imionami, wiedziałaś jakie wtedy były popularne i nie zważałaś na to czy teraz by Ci się one podobały, czy nie. Gratuluję Smile

styl jak zawsze ładny, ciekawe opisy z ładnnie zbudowanymi zdaniami. Czy muszę mówić co robię?! Gratuluję Smile

PS i czekam na kolejną częśc

Rzeczywiście ładnie...
Od dawna nie czytałam opowiadania o innych problemach niż zaproszenie na dyskotekę i nowa bluzka Smile

Bardzo fajnie Smile

Czekam na kolejną część (bo taka będzie, prawda?! Smile

)

Zawsze podobały mi się twoje opowiadania poprzez ich oryginalność i wyróżnianie się spośród tłumu. "Władysławem" prezentujesz swój styl - inny od przeciętnego, ciekawy i wciągający Smile

Czekam na kolejną część

I...?
Co się stało Alu?
Kiedy następna część?

Wiem, że nie pisałam przez jakiś czas, ale to dlatego, że nie miałam kiedy. Sama rozumiesz - szkoła, zajęcia dodatkowe i jeszcze ten konkurs Wink

Ale za momencik postaram się opublikować drugą część opowiadania (w każdym bądź razie do końca tygodnia będzie II część Wink

Styl ładny.
Pomysł dobry.
Podobało mi się Smile

Następnego dnia po zabawie wybrałam się z Władysławem na spacer, za przyzwoleniem rodziców. Ruszyliśmy w stronę jeziora, a stamtąd poszliśmy do pobliskiego lasku.
-Mario - Władysław zatrzymał się na ścieżce i spojrzał mi w oczy - czy zechcesz, jeśli ojciec Twój i matka ci pozwolą, wyruszyć ze mną na dwór królewski?
-Władysławie, podróż w tak niezwykłe miejsce byłaby spełnieniem moich skrytych marzeń. Z chęcią wyruszę z tobą na dwór królewski. Ufam, że ojciec mój zgodzi się na wyprawę tą, jednak wiem, że może nie wyrazić zgody - w tym przypadku nie wyruszę z tobą, bo tylko przestępcy uciekają z domu rodzinnego.
-Rozumiem cię, aczkolwiek wiem, że bez ciebie me życie nie będzie warte nic. Jeśli ojciec twój się sprzeciwi porwę cię ze sobą, będę błagać byśmy razem wyruszyli.
Słysząc słowa jego, straszne i świadczące o jego nieobliczalności, uciekłam ze ścieżki w głąb lasu wiedząc, że tego on nie zna i szukać mnie nie będzie.
Serce mówiło wyraźnie, że człowieka pokochałam miłością gorącą i wierną, a rozstanie nasze byłoby dla mnie końcem dni szczęśliwych i początkiem rozpaczy długotrwałej, która trwałaby aż do jego powrotu do miasteczka.
Krokiem powolnym, idąc jak na śmierć, wróciłam do domu, gdzie i Józefa Eleonora łkała wiedząc, że miłość jej przeżywa chwile straszne. Siostra ma powiedziała mi, że pozostały jej wyjścia dwa : ucieczka z domu, by ze swym ukochanym jako przeklęta życie wieść, lub pożegnanie przybysza i pozostanie w miasteczku małym, gdzie miłości swej nie znajdzie.
Żal rozpierał me serce, gdyż każda z nas przeżywała rozterki miłosne, których koniec nie był widoczny na ścieżce.
Zmęczony ojciec powrócił z pola do domu, gdzie czekał już na niego Władysław.
-Słucham?
-Panie, chciałbym prosić o rękę pana córki i pozwolenie na wyjazd wraz z nią na dwór królewski. - powiedział Władysław. Nastała cisza.
-Zgadzam się! Powiedz kobietom, by chleb piekły, po księdza wołały i zabawę huczną przygotowały. Po weselu godnym mej córki zabierzesz ja na dwór królewski, pod warunkiem, że pozwolisz mi ją zobaczyć jeszcze.
Ukochany mój złożył przysięgę uroczystą i zawołał na kobiety, by wesele szykowały.
Józefa Eleonora, siostra ma najdroższa, uciekła z domu, by wieść życie z ukochanym. Ja zaś ślub z Władysławem wzięłam i na dwór ruszyłam, gdzie siotrę spotkałam.
Ja i mój małżonek często wracaliśmy do miasteczka naszej pierwszej miłości, także wtedy, gdy dzieci siedmioro mieliśmy.
Miłość nasza trwała do końca dni Władysława, po czym ja sama z dziećmi moimi żyć musiałam...

To jest II część "Władysława", ale:

Są dwie drugie części

Jedną z nich, lepszą, pokazałam tylko rodzince i przyjaciółkom

Drugą z nich, gorszą, pokazałam tu, na forum Smile

Fajne zakończenie, ale fakt - to, które nam pokazywałaś było o wiele lepsze Smile

To jest normalne, nie zachwyca...

Druga część poziomem odbiega od pierwszej (niestety na niekorzyść), ale i tak II część prezentuje poziom bardzo wysoki. Umiesz pisać, w I części ukazałaś to w 100 %, w II tylko w 75 %
Ale pisz dalej (nie to, to inne opowiadania Smile

)

Rzeczywiście, to które pokazywałaś nam było ładniejsze, ale i to ładnie napisane popd względem gramatycznym, stylistycznym i ortograficznym. Mi się podobało Smile

Tak, to co dla nas ładniejsze, ale to również ładne, starannie napisane pod względami gramatycznymi, ortograficznymi i stylistycznymi świetne Smile

Mi sie obie części podobają Wink

Ale przyznam, że druga jest trochę lepsza - bardziej niespodziewana i pomysłowa Smile