Pamiętnik lekarza

Martuś, popędzam Cię!

Niezłe. Skupiłaś się na etyce i psychologii, a nie na tych wszystkich intubacjach i innych Wink

Podobało mi się Wink

22 marca 2005

Nie mogę się doczekać,
by z siostrą podzielić się
dobrą wiadomością,
tym co mnie zdziwiło,
opowiedzieć dowcip,
przygodę.
Dopiero gdy słyszę
jej westchnięcie, chichot,
wybuch śmiechu -
- gdy widzę, jak robi wielkie oczy -
- moja radość jest pełna

Pam Brown (ur. w 1928 roku)

Siedziałam nad raportem za marzec, bo jak zwykle narobiłam sobie zaległości, gdy wszedł Jan.
-Przywieźli kogoś, rusz się.
Pomyślałam sobie, że Janowi kontakt z ludźmi umierającymi źle robi - robi się coraz mniej miły, odkąd pracuje na izbie przyjęć. Mimo to wstałam. Z radością odłożyłam pisanie raportów na przyszłość, której bliżej nie potrafiłam określić.
Tym razem przywieźli młodą dziewczynę. Miała dwadzieścia jeden lat. Początkowo ja i Jan patrzyliśmy na nią oniemiali. Była piękna. Włosy w kolorze miodu opadały na ramiona. Była szczupła, miała 170 centymetrów wzrostu i piękne ciemne oczy.
Jej serce nie biło. Próbowaliśmy ją ratować, gdy do sali wbiegła dziewczyna. Identyczna do niej. Miało się wrażenie, że znaleźliśmy się w innym wymiarze. Dwie piękne kobiety - jedną próbowaliśmy ratować, druga była na tyle silna, że jeden sanitariusz nie był w stanie wyprowadzić jej z sali.
Próbowaliśmy ratować jej siostrę bliźniaczkę. Była nie tylko piękna. Miała przecudne imię - Nadia. Zawsze lubiłam rosyjskie imiona.
I mimo, że próbowaliśmy zmarła. Bez powodu. Tak po prostu. Jej serce przestało bić bez żadnej przyczyny.
Kiedy rozmawiałam z jej siostrą okazało się, że obydwie studiowały filologię angielską, obydwie miały stypendium.
-Pani doktor... Czemu ona nie żyje?
I w tym momencie poczułam się bezradna. Zmarła tak po prostu, jeśli można powiedzieć, że człowiek jest w stanie umrzeć "tak po prostu".
-Nie wiem. Przykro mi.
Ale tego dnia poszłam na dół, do kostnicy.
I przypomniałam sobie słowa mojego opiekuna w czasie praktyk:
-Chcecie zostać lekarzami?! Chcecie?! Zapamiętajcie więc sobie, bo bez tego nigdy nimi nie zostaniecie: Medycyna jest sztuką, a w sztuce są sytuacje, których nie można racjonalnie wytłumaczyć. Musicie to uszanować i nigdy o tym nie zapomnieć.
Pobiegłam wtedy do tej dziewczyny - Taszy, siostry bliźniaczki Nadii.
-Medycyna jest sztuką, dlatego nie mogę pani wytłumaczyć, czemu pani siostra nie żyje.
Tasza spojrzała na mnie zdziwiona i nagle uśmiechnęła się blado:
-Rozumiem. Sztuka. Może ma pani rację. Może medycyna jest trochę jak balet?
I odeszła. Tak po prostu.
Tego dnia, gdy wróciłam do domu zadzwoniłam do Marty, mojej siostry. Ostatnio rozmawiałam z nią w lutym, a nie chcę, by któregoś dnia ta sztuka zwana medycyną mi ją zabrała. Tak po prostu ją zabrała.

Jak ja uwielbiam, kiedy piszesz Wink

Masz obowiązek napisać coś przed wyjazdem Smile

A teraz błąd który bardzo boli czytając opowiadanie :

Alena napisał:

Pomyślałam sobie, że Janowi kontakt z ludźmi umierającymi źle robi - robi się coraz mniej miły, odkąd pracuje na izbie przyjęć.

Powtórzenie źle działa na czytającego. Rozumiem, że chciałaś zastosować zabieg, ale jednak...

Jestem z Ciebie dumna Wink

(a konkretnie to z opowiadania Wink

)

Ja rozumiem, że nie można "dostać" weny, ale jednak miło by było...
Wink

28 marca 2005

"Aby Bóg był wszystkim we wszystkich."

1 Kor 15, 28

Miałam dziś pacjenta. Prawie jak codzień, a jednak nie był to zwykły pacjent...
Przyszedł, bo coś mu dolegało, coś go wysypało... I dlatego, że potrzebował porozmawiać. Przynajmniej tak sądziłam, bo zalegał w moim gabinecie ponad czas. Grzecznie, starając się być uprzejmą powiedziałam mu więc:
-Przepraszam pana, ale jeśli zależy panu na rozmowie to proponuję zadzwonić do znajomych, przyjaciół, rodziny...
Przerwał mi gestem. Uśmiechnął się i powiedział:
-Ja widzę, że pani to jeszcze mało pojmuje. Ja nie muszę chodzić po lekarzach, żeby porozmawiać. Ja nie muszę dzwonić po znajomych, przyjaciołach, czy rodzinie.
-Po co więc pan przyszedł?
-Bo zawsze myślałem, że lekarz jest tak blisko Boga. Wie pani, kiedyś tak było, ale teraz jedyne o czym pani myśli to praca, dom, o ile go już pani założyła i kariera. Kiedy pani była ostatnio w kościele?
Zrobiłam się czerwona, ale potem pomyślałam: "To zwykły pacjent. Czemu pozwalam, by mnie wypytywał?" A jednak nie umiałam milczeć.
-Dawno temu.
-I dlatego myślała pani, że ja przyszedłem pogadać. Niech pani pójdzie do kościoła to się pani przekona - tam można rozmawiać nawet milcząc - uśmiechnął się do mnie, podziękował za to, że go nie wyrzuciłam i wyszedł. Nawet nie wziął ze sobą recepty.
Zaraz po pracy pognałam w stronę pobliskiego kościoła. Wiekami mnie tam nie było.
Ścisnęło mnie coś w żołądku. Postanowiłam sobie usiąść w jednej z ławek, pomodlić się, porozmawiać milcząc. Nie wiem, jak długo tam byłam, ale w pewnym momencie zobaczyłam mojego Pacjenta. Początkowo go nie poznałam - miał na sobie sutannę, był księdzem. Uśmiechnął się do mnie i usiadł obok.
Od dawna nie czułam się taka... wygadana?
Wystarczy milczeć i się wsłuchać. To nie łatwe, ale może...
Obiecałam księdzu, że się jeszcze pojawię. W miarę możliwości - będę to robić regularnie. A on uśmiechnął się i powiedział, żebym o modlitwie pamiętała też w domu, pracy, bo to odda mi głębię zawodu.
A gdy tak teraz siedzę to myślę sobie, że ten ksiądz ma właściwie ładny uśmiech. Promienny, taki, jakby wiedział coś, o czym nie wie nikt inny...

Bardzo ciekawe takie...z głębią, że tak powiem Smile

Dziękuję

Tak mi się jakoś wczoraj zebrało na sentymenty Wink

Więcej! Więcej! Very Happy

Wciągnęło mnie, ale za nim zaczęłam to już skończyłam, a apetyt rośnie w miarę jedzenia! Więc nie napisze nic więcej, wszystko napisała, ciekawie ale mało.

Jeju

ja już nie pamiętałam, że coś takiego pisałam Laughing

To były czasy, gdy Marta myślałą o medycynie! Very Happy