o jesiennej miłości

Gość

ta wasza jesienna miłość
jak śmiesznie brzmi
w wymiętych ustach
nazywa oczy
gwiazdami błyszczącymi
nazywa oczy suche
gdzie gwiazd nie ma

dotyka brwi
jeździ palcem
po nie wydepilowanych nogach
miesza deszcz ze łzami
jak zupę
pomidorówkę
łyżka
miesza

ta wasza miłość
jej się wydaje
że lubi jeść liście
chociaż
samotnie boryka się
z wyrostkiem robaczkowym
i brakiem żołądka

ona tonie
w toalecie
w wannie pełnej włosów
z wodą po mydle

i tylko szept was może uratować

tylko szept
małej czarownicy

ty jesteś prawdziwą czarodziejką

ty jesteś prawdziwą czarodziejką
z różdżką koroną

i poduszką w sypialni u Piotrusia Pana

Niby super.
Właśnie - niby.
Miłość to tak oklepany temat, że nawet kiedy piszesz wiersz o miłości w sposób nietypowy, to ten wiersz czytającemu zdaje się być znany już od wieków. Bo miłość jest powszechna i każdy ją zna. Dlatego upieram się, że wiersze o tematyce miłosnej są... zwykłe, proste, czytelne...

Gość

No właśnie. Ja też tak sądzę.
Dlatego napisałam ten wiersz , szkoda, że z niezauważoną, irytującą nutką. Czujesz tę tandetność w brzmieniu 'jesienna miłość'? Właściwie kompozycja słów, którą często się spotyka. A ja udowadniałam tę tandetność. To był mój pierwszy wiersz o miłości.
Bo...pomimo tego mojego uważania, że miłość to tandetny temat. to jest jednak pewna różnica, że jest to temat okropny, ale dla tych osób, które nie umieją pisać. Ja nie uważam się za osobę, która umie pisać i dlatego zabrałam się za ten temat po raz pierwszy.

I jeszce, żeby nie było, że nie umiem przyjmować krytyki. Bo to nawet krytyka z Twojej strony nie była. Po prostu, taki indeksik ode mnie.

Nic mnie tak nie rozbawiło jak tłumaczenie się: "żeby nie było, że nie umiem przyjmować krytyki".
Ja skrytykowałam pomysł, nie poetę - to po pierwsze (a więc była krytyka)
Tłumaczą się winni - to po drugie Wink

Nie. To było tak na zapas.