Moja twórczość

Wstaję, umieram,
ze mną mrok ogarniający,
notatki życia zniknęły,
lecz gdzie jest ów początek,
chaosu okrutnego, pięknego

Idę, umieram,
idylliczne spojrzenie trącam,
widzę wszystko, lecz nie,
jeden gest, jeden ruch,
wciąż chce widzieć

Biegnę, umieram,
tęcza myśli mnie dogania,
by znaleźć ten rys utopii,
prawie wszędzie jest, lecz nigdzie,
to niszczy, lecz buduje inne

Stoję ...
widzę ów piękno,
doskonalsza część mnie,
ideał wszystkich myśli,
idę ręka w rękę,
to ten zaczarowany świat,
Idę, żyje,
żyje naprawdę

Gdzieś głęboko,
pomiędzy szaleńcem a chłopcem,
zbiły sie kliny,
bo szaleniec wykrzyczał swoje szaleństwo,
a chłopiec zbudował tam bezradność,
i kajdany uczuć zatrzasnąć sie musiały,
ponieważ szaleniec nie odpuścił uciechy,
teraz mrok pogrążył obydwu,
a wszakże mrok zmienia sie,
w potworna nadzieje do katuszy zmuszającą,
kto kocha prawdziwie?
dziwny chłopiec? ,dziwniejszy szaleniec?
przyjaciel czy ten którym być, nie będę?

pierwszy lepszy.
w drugim chciales nawrzucac wszystko i wyszlo nic.

(wedle mojej kromnej opini, oczywiscie)