Elżbieta...

Ciemne chmury na niebie zwiastowały nadchodzącą burzę. Z daleka dochodziły odgłosy grzmotów. Pasterze zaganiali owce. Wyspa Man ucichła.
Nikol powoli wracała ze szkoły. Pierwsze, ciężkie krople deszczu opadły na jej kurtkę. Przyspieszyła krok. Chciała jak najszybciej znaleźć się w domu i odpocząć. Osiem godzin lekcji i zajęcia dodatkowe wykończyły ją.
Mieszkanie było puste. Cisza zdawała się być tu czymś normalnym, ale jakże strasznym. Za każdym razem, gdy Nikol była sama w domu przeszywał ją dziwny dreszcz. Siadała wtedy przy biurku i pisała - kryminały, sensacje, fantastykę. Szafki w jej pokoju wyłożone były opowiadaniami. Ściany obwieszała powieściami i słówkami z francuskiego.
Niezwykła jasność przeszyła niebo. W chwilę później dało się słyszeć grzmot. Ktoś zadzwonił.
-Tak, słucham? - Nikol podniosła telefon
-Czy... Czy to dom państwa Jones'ów? - osoba z drugiej strony słuchawki miała dziwny akcent
-Tak, a... o co chodzi?
-Czy jest mama?!
-Nie ma. Będzie wieczorem, po dwudziestej. Proszę wtedy zadzwonić - dziewczyna odłożyła słuchawkę. Nie miała ochoty rozmawiać z kimś obcym, kto nie raczył się nawet przedstawić. Gdyby nie wychowała się na wyspie Man zapewne od razu pożegnałaby telefonującego.
Ale nie mogła tego zrobić. Mieszkańcy tego niezwykłego miejsca byli gościnni i otwarci. Lubili towarzystwo. Chętnie rozmawiali i opowiadali sobie historię. Na wyspie miało się wrażenie, że wszyscy są jedną, wielką rodziną, która szczególnie umiłowała sobie owce. Mieszkańcy Man słyneli z hodowli tych zwierząt.
Leżąc na łóżku Nikol usłyszała szczęk klucza w zamku.
-Kochanie, jesteś?!
-Tak! Co robisz w domu o tej porze? - po chwili dziewczyna stała na dole, patrząc na swą mamę.
-Urwałam się wcześniej z pracy - popracuję w domu. Ktoś do mnie dzwonił?
-Taa... Jakaś kobieta. Powiedziałam, żeby zadzwoniła po dwudziestej.
-Elżbieta... - mama pobladła i wyszła z holu. Zamknęła się w gabinecie. Coś było nie tak...

Odnalazłam wśród dokumentów na komputerze, więc proszę o komentarze Smile

Bardzo ładnie napisane, ale pod koniec trochę przyspieszyłaś akcję Smile

Cieszę się, że nie wykorzystałaś w opowiadaniu Londynu, czy Nowego Yorku - tego jest za dużo. Znalazłaś małą wysepkę i bardzo dobrze Smile

Mam nadzieję, że wkrótce pojawi się kolejna część Wink

Czekam

Lubię jak piszesz (o czym wiesz) Smile

Opowiadanko mi się podoba Smile

Czekam na dalszą część, bo zakończyłaś w miejscu tajemnicy, co tylko zachęca czytelnika do kolejnych rozdziałów Smile

Czekam!

Ładnie napisane, ciekawe, z chęcią przeczytam kolejną część Smile

Dagmaro, ja sama przez długi czas zaniedbywałam moje opowiadanko na tym forum Smile

Proszę Cię być ty tego nie robiła, bo będę zmuszona zablokować...
Wink

Dag! Masz tyle czasu i nic nie piszesz! Bo się obrazimy! (ciesz się, że nie ma Ali)

Dagmara powiedziała mi, że chwilowo opuściła się w pisaniu, a Ali nie ma. Tak więc blokuję - gdy Dag zechce napisać, odblokuję ja lub Alicja Smile