Bez tytułu

Oto moje kolejne opowiadanko.
Tym razem pozbawione tytułu, bo twierdzę, że takowy mówi za dużo czytelnikowi i jego wyobraźnia wówczas mniej pracuje.

Krzyk.
Jedyne co zapamiętałam z tamtej okropnej chwili to był krzyk. Głośny i donośny. Przeszywający. Krzyk, który musiał oznaczać niewyobrażalny ból.
Odwróciłam się i zobaczyłam jak upada. Krzyczał. Po policzkach płynęły łzy. Był czerwony. Nie mógł złapać oddechu.
Stojący obok patrzyli oniemiali. Jego koledzy i koleżanki z klasy nie wiedzieli co się dzieje. Dziewczyny zaczęły piszczeć. Chłopcy miotali się wokół niego nie wiedząc co zrobić.
A On krzyczał.
Przez pół roku nikomu nie powiedziałam, że jesteśmy parą.
On - uczeń klasy sportowej, który wędrował z klasy do klasy na dwójkach i trójkach i ja, która uczyłam się w klasie z rozszerzonym programem nauczania, ja, która nigdy nie miałam oceny niższej niż czwórka.
W tym momencie, gdy usłyszałam ogłuszający krzyk podbiegłam do niego bez wahania.
W oczach zebrały mi się łzy, ale w porę odzyskałam trzeźwość umysłu.
W pobliżu nie było nikogo kto mógłby pomóc.
On krzyczał. Płakał.
Dziewczyny odchodziły powoli jak najdalej, by nie widzieć ogromu bólu.
Opiekująca się nami nauczycielka podeszła do Niego. Pytała co się z nim dzieje, ale nie był w stanie odpowiedzieć.
Widziałam, że zbiera mu się na wymioty. Widziałam jak miotał się w bólu.
Opiekunka przykazała nam zająć się nim. Sama pobiegła w stronę pensjonatu - po pomoc.
Nikt z nas nie wiedział jak się nim zająć. Nie mógł nic mówić. Nie dawał nam żadnych znaków. Krzyczał, a nam pozostawało patrzeć.
Jego najbliższy kolega patrzył na niego. Widziałam, że mu też chce się płakać. Patrzył na mnie.
Wiedziałam dlaczego.
Ostrzegałam ich. Ich to znaczy dwójkę osób, które nieustannie ze sobą rywalizowały, choć były najlepszymi przyjaciółmi, dwójkę osób, które pragnęły udowodnić nam, że potrafią.
Moje przyjaciółki nadal stały w tym miejscu, co wtedy, gdy ciszę lasu przerwał krzyk.
Przy nim byłam tylko ja i jego przyjaciel. Widziałam jak na nas patrzył. Mimo, że miotał się i krzyczał, a z jago oczu wypływały łzy widziałam jak bardzo zależy mu na naszej obecności.
Każda minuta była niczym lata spędzone w koszmarze.
W końcu nadeszła. Opiekunka wróciła, a za nią dwójka lekarzy-sanitariuszy.
Podeszli do niego. Odepchnęli mnie i jego przyjaciela.
Nie przeciwstawialiśmy się. Najważniejszy w całym zamieszaniu był On.
Podali mu leki przeciwbólowe. Były na tyle silne, że na moment stracił świadomość.
Zdołał jeszcze powiedzieć moje imię.
Pojechałam z nim.
Leki nic nie dawały. Znowu czuł ten sam ból - ból, którego nie potrafił znieść.
I kiedy patrzyłam na lekarzy, na jego twarz, na ludzi na ulicy nie wytrzymałam. Po policzkach popłynęły mi łzy.
Powstrzymałam się dopiero wtedy, gdy sanitariuszka szepnęła mi na ucho, że teraz muszę być silna, bo on jest słaby.
Wkrótce w szpitalu pojawiła się opiekunka, a także jego przyjaciel.
Widziałam, jak nauczycielka przejmuje się tym co się stało.
Widziałam, jak jego przyjaciel przeżywał chwile, w których nie wiedzieliśmy co Mu się stało.
A gdy padły słowa lekarza uśmiechnęłam się.
Nie, to nie była dobra nowina, ale lekarz powiedział, że to na tyle odważny chłopak, że spokojnie będzie mógł chodzić do klasy sportowej.
Pamiętam, że kiedy podeszłam do jego łóżka nie musiałam nic mówić. Wystarczyło, że się uśmiechnęłam.
Krzyk przerodził się w delikatny uśmiech na Jego twarzy.

Piękne.
Bardzo nietypowe.
Nie ma dialogu.
Nie ma wymienionego imienia.
Jest wielki opis z pięknym przeznaczeniem i w pięknym stylu Wink

Bardzo ładne i ciekawie napisane, ale mam pytanie...co mu się właściwie stało?

Zawsze piszesz w bardzo specyficzny sposób, który trzeba lubić, lub nienawidzić.
Ja lubię Wink

Interesujące...
Takie prace zawsze trafiają do ludzi, choć nie wiem jak to się dzieje. Ale trafiają...

Dziękuję za komentarze Wink

A jeśli chodzi o pytanie dirty_dancing to informuję, że czytający ma pozostać w błogiej niewiedzy Smile

Eehhh szkoda Very Happy

Może jakiś ciąg dalszy i się dowiemy? Very Happy

Wątpię, ale może kiedyś jakieś nowe opowiadanie na tym forum... Wink

niejasne, ale intrygujące, zawiłe, ale chyba da się to rozszyfrować jakoś.