Jedziemy na wycieczkę...

Środa, 5 kwietnia 2006 rok
W autobusie nie było miejsc siedzących. Wszystkie Kółka Różańcowe okolic z Helu wybrały się najwidoczniej na wycieczki, których głównym celem było zajęcie wszystkich miejsc. I się udało. Niestety.
W związku z tym przez całą drogę stałam, cały czas mówiąc Edmundowi, co będzie, jak ja będę stara (między innymi obiecałam nigdy nie wsiadać d autobusu, a jeśli już to tylko pod warunkiem, że będę stać, albo nie będę jeździć w grupach).
Kiedy wyszło jedno z Kółek rozsiadłam się wygodnie przy oknie i miałam nadzieję dotrwać w tym błogim stanie, aż do ostatniego przystanku. Ledwo usiadłam, a zobaczyłam starszą panią, której jakiś student nie chciał udostępnić miejsca. I co miałam zrobić? Ustąpiłam...
Wyszliśmy z autobusu i ruszyliśmy do domu. Kiedy się zbliżyliśmy, zobaczyliśmy, że garaż jest otwarty, co znaczy, że ktoś coś działa. Edmund od razu się tam rzucił (temu to zawsze się wszelkie grzebanie w autach marzy), a ja spokojnie poszłam do domu, odłożyłam torbę i zeszłam do piwnicy. Maciej, Zuza, Paweł... Generalnie to nie będę wymieniać, bo cały dom się tam zebrał.
Okazało się, że postanowiono sprawdzić, czy nie trzeba przed wyprawą kupić nikomu roweru. I w ten sposób zmuszono mnie do pedałowania po piwnicy. Zgodziłam się, bo stwierdziłam, że dla Skandynawii warto się poświęcić. Potem zarządzono wyprawę do sklepu z akcesoriami dla rowerów. Oczywiście zaciągnięto mnie siłą. Ja, Paweł, Edmund, Tata i Mama... I tylko Mama mnie przy życiu podtrzymywała, bo oni zaraz się w zabawę ze sprzedawcą zaplątali. A ja i Mama jako ozodba stałyśmy.
Ale po godzinie wyszliśmy. Z oponami, światełkami, dzwoneczkami i wszystkimi innymi dodatkami, które były dostępny. Ale Tata nie pozwolił nam się cieszyć:
-Taa... My tu jeszcze wrócimy...
Wieczorem, kiedy próbowałam skupić się na magicznym filmie na TVNie, Tata zarządził sporządzenie planu wycieczki. Ostatecznie jednak postanowiliśmy jedynie, że wyjedziemy z Helu i dotrzemy do Gdańska (a może mowa była o Gdynii), po czym stamtąd popłyniemy (tylko nie wiem, czy nie wpław : )) do Skandynawii, ale co będzie miastem docelowym - nie stwierdzono, bo to chyba za trudne było.
W każdym bądź razie tak się przestraszyłam całej tej wyprawy, że od razu zaczęłam brzuszki robić, ale stwierdziłam, że to na nic. Więc się na bieganie w miejscu (dzięki dirty_dancing) przerzuciłam : ) A na koniec postanowiłam, że od dziś dojeżdżać będę na rowerze. Wszędzie.
A w sobotę wyprawa po namioty. Strach się bać...

I gdzie reszta? Czekam i czekam, bo chciałąm wiedzieć, co będzie miastem docelowym! Smile

Czekam na kolejne części, tak tryzmaj! Smile

Ze względu na fakt, iż przez ponad miesiąc autorka pamiętnika nie odezwała się w pamiętniku, tamat blokuję. Jeśli zechcesz znowu pisać, Maju, napisz na PW Smile