Książki, przy których płakałyście

Dużo, dużo, ale to chyba dobrze. Bo jak tak sobie popłacze i pomyślę, to zupełnie inna się czuje Wink

.

Ja jeszcze dołączam "Ptaśka", jak oni te psy zabijali. To było okrutne, a oni tak bezczynnie, tylko się gapili i zero uczuć!

Oj, zgadzam się Wink

Ja rzadko płaczę przy książkach, ale raz pół wieku się zdarza o.O Pamiętam, że wzruszyłam się przy czytaniu książki o życiu pewnej arabskiej księżniczki, tytuł to chyba "Córki Księżniczki Sułtany", autorki (pamiętam, że to była kobieta) za Chiny sobie nie przypomnę. Konkretnie przy opowieści o mężczyźnie, który był daleko od domu, kiedy jego żona urodziła mu dziecko. Ponieważ na świat przyszła dziewczynka, jej matka z obawy, że mąż może się z lekka wnerwić (pamiętajmy, że to Arabia Saudyjska...) oddała ją komuś pod opiekę. Kiedy mąż wrócił, powiedziała mu, że dziecko umarło. Sama często odwiedzała córkę, a kiedy męża nie było, brała ją do domu. Pewnego dnia wrócił jednak w dość niespodziewanym terminie i pierwszą jego reakcją na widok obcego dziecka w domu było pytanie "Czyje jest to śliczne dziecko?" (czy coś w podobie). Żona wyznała mu całą prawdę, a on, kalafior jeden, bardzo się ucieszył i dziewczynka zamieszkała z nimi. Tak sielankowo było dopóki jej ojca nie zaczęły nawiedzać myśli, że kiedyś będzie musiał oddać córkę innemu mężczyźnie, a ten będzie oglądał ją nago i dotykał, i że on (ojciec) nie pozwoli na to, żeby okrył go takim wstydem. Pewnego cudnego dnia powiedział matce, że chce zabrać dziewczynkę na przyjęcie, czy gdzieś, nie pamiętam dokadnie. Kobieta wystroiła ją w najlepsze ubrania, uczesała jej włosy. Dziecko było takie szczęśliwe, że idzie gdzieś z ojcem, całkowicie mu ufało. Szli sobie więc terenem wysoce zapiaszczonym, ona skakała i śmiała się, on był zamyślony i przygnębiony. Gdzieś tam wykopał dół (nie pamiętam, czy był wykopany wcześniej, czy wykopał go wtedy) w każdym razie kazał dziecku tam wejść i jak gdyby nigdy nic zaczął je zasypywać. Opis zdziwienia w jej oczach, zawiedzenia i rozpaczy po prostu mnie rozbroił. "Tatusiu, co ja ci tkiego zrobiłam, dlaczego mnie zasypujesz?" Facet zakopał swoją córkę żywcem, bo twierdził, że kiedy wyda ją za mąż dotknie go hańba. Dawno czytałam tę książkę, ale to mi strasznie zapadło w pamięć. Ryczałam jak bóbr.
Ciekawe, czy komuś będzie się chciało to czytać, takie streszczenie całej historii... Mogłam napisać, że ją zasypał i tyle, ale coś we mnie wolało się rozpisać ;>

ja przeczytałam!!! Smile

Musze kiedyś po to sięgnąć Smile

Ja ostatnio czytałam książki Paulliny Simons i ryczałam na nich jak bóbr - "Jeździec miedziany", "Tatiana i Aleksander" oraz "Ogród Letni". I czasem jak sobie pomyślę o wszystkim, co przeszła Tatiana i Aleksander to chce mi się płakać, a czasem po prostu jakiś fragment, ich słowa, tak mnie wzruszały, ze aż mi łzy kapały na książkę Smile

i wszystkie są chwilowo w tej serii zakochane. Nie mam innego wyjścia - muszę i ja przeczytać...

i słuszne podejście Smile

A ja do książek z typu "płaczliwych" dokładam LOterię. Płakałam w niektórych momentach. A raz zdarzyło mi się od fontanny łez przejść gładko do głośnego, bardzo głośnego śmiechu... Wink